"Backes" maken deel uit van de landelijke traditie in vele dorpen tussen het Westerwald en Vogelsberg.
De oorsprong van de huidige Hessische bakovens gaat terug tot het midden van de 16e eeuw: graaf Johann VI van Nassau-Dillenburg verordonneerde in de "Bosverordening" van 18 januari 1562: "In elk dorp moeten meerdere gemeenschappelijke bakovens worden verordend". Enerzijds was het gemeenschappelijk bakken bedoeld om hout te besparen, aangezien de hulpbronnen in de regio langzaam schaars werden door het enorme verbruik van hout, bijvoorbeeld voor het smelten van ijzer. Anderzijds werd het brandgevaar voor de boerderijen, die meestal gebouwd waren van hout, klei en stro, met hun woningen en stallen, verminderd door een aparte ligging van de nu geïsoleerde bakhuizen. Als gevolg van deze verordening werden talrijke bakkerijen in het dorp gebouwd. Door de uitwisseling van informatie - handel, huwelijk en ambulante handel - die de grenzen van de heerlijkheid overschreed, werd dit voordelige model snel populair in heel Hessen. In het midden van de 19e eeuw beleefde de gemeenschappelijke bakkerijcultuur een renaissance, te beginnen in de toenmalige Pruisische provincies in wat nu Rijnland-Palts en Hessen zijn. In 1846/1847 veroorzaakten misoogsten grote ontberingen in heel Europa, ook in het koninkrijk Pruisen, waaronder het stadje Weyerbusch in het Westerwald. Toen de regering meel uitgaf, richtte burgemeester Friedrich Wilhelm Raiffeisen - die ook als de grondlegger van het coöperatieve systeem wordt beschouwd - een "broodvereniging" op. Het toegewezen meel werd verwerkt in een speciaal gebouwde bakkerij. Het hier gebakken brood kon tegen een gunstige prijs worden uitgedeeld aan de behoeftige bevolking. Naburige dorpen in het Westerwald, het Lahn-Dill-Bergland, het Burgwald en de Schwalm namen al snel het idee van de "bakhuis- en bakhuisvereniging" over. Tegenwoordig zijn er veel bakhuizen waarvan de eerste stenen in dezelfde tijd werden gelegd. De kunst van het bakken van goed brood in een bakkerij heeft altijd veel ervaring vereist en heeft de gemeenschap gevormd. Het begon met het selecteren en snijden van geschikt hout, het nachtelijk verwarmen van de oven en het bepalen van de bakvolgorde. Dit werd vooraf door de bakkersgemeenschap bepaald, vaak door het lot. Het brooddeeg zelf werd meestal vooraf individueel gemaakt volgens een huisrecept en naar de bakkerij gebracht. Niet alleen de keuze van het meel, maar ook de temperatuur waarop de broden met de drukker in de oven gingen, was bepalend voor een goed succes. De tijd dat het brood in de oven bleef, werd gebruikt voor communicatieve uitwisseling tussen de "Backesbäcker/innen" en was daarom belangrijk voor de dorpscohesie. Deze traditionele dorpsbakkerij maakte bijna vanaf het midden van de 19e eeuw tot in de 20e eeuw integraal deel uit van de plaatselijke voorziening. Door de technische ontwikkelingen beschikken veel huishoudens sinds het midden van de jaren vijftig over een eigen elektrische oven, zodat het gemeenschappelijk bakken in bakkerijen steeds minder belangrijk is geworden. Vooral in de jaren zestig werden veel bakhuizen gesloopt. Tot op heden zijn er echter nog talrijke bakkerijen en bakkerijverenigingen, vaak met een lange, ononderbroken traditie die tot op de dag van vandaag voortduurt, die op traditionele wijze bakken en de dorpsgemeenschap cultiveren. Momenteel beleeft het gemeentebakken in Hessen een wedergeboorte.
Text: Naturpark Lahn-Dill-Bergland
Bakkerij Simmersbach
De bakkerij bevindt zich op de begane grond van het dorpscentrum van Simmersbach. De functie van een bakkerij spreekt voor zich. Eerst en vooral werd hier brood gebakken. In de volksmond werd "Backhaus" in onze streek al snel "Backes". [Om de oven te stoken was het juiste hout nodig, dat vaak gebonden werd geleverd. Deze "Gebennercher" werden in onze streek ook wel "Backwealcher" genoemd]. Elk dorp had zo'n bakkerij. Soms was het een zelfstandig gebouw of, zoals in Simmersbach, quasi multifunctioneel. Het bakhuis van Simmersbach werd in 1857 gebouwd in combinatie met de brandweerkazerne van de toenmalige "openbare verplichte brandweer" (voorloper van de vrijwillige brandweer) op de hoek van de Hauptstraße en het pad "Zwischen den Zäunen". Volgens de overlevering kostte de bouw destijds 1.400,00 gulden. Na de annexatie bij de gemeente Eschenburg in 1974 werd de hoofdstraat omgedoopt tot "Biedenkopfer Straße". De ouderen noemen het nog vaak "Schossee" van het Franse "Chaussee". In het algemeen werden sommige Franse termen in die tijd in het Duits gebruikt. Vooral tijdens de Napoleontische bezetting aan het begin van de 19e eeuw werden veel Fransen in Simmersbach ingekwartierd. De naam "Zwischen den Zäunen" ("Tussen de hekken") was van toepassing op het verbindingspad tussen Backes en Döngeschefasch in de richting van de Altstraße. De naam staat in de oude plannen. Vandaag is het volledig vergeten. In 1858 werd bijna ernaast het schoolgebouw gebouwd, waarin later het kantoor van de burgemeester werd ondergebracht en dat nu deel uitmaakt van het DGH. Toen was er nog een lege ruimte tussen de oude school en de Backes. Deze ruimte werd pas halverwege de jaren zeventig opgevuld. De lessen vonden hier echter niet al te lang plaats. Al in 1904 werd het nieuwe schoolgebouw op de huidige plaats neergezet en in 1905 ingewijd. De Backes bevond zich in het voorste deel van het gebouw. Het achterste deel was de gereedschapsschuur van de brandweer. In 1929 werd een zogenaamde "Steigerturm" of "slangentoren" aan het gebouw toegevoegd. Destijds werden hier de drukslangen na oefeningen of operaties gedroogd, omdat ze nog van hennep waren. In 1959 werd de bouwvergunning aangevraagd om het gebouw van de brandweerkazerne uit te breiden of aan te vullen. De uitbreiding werd gebouwd in 1961, in de richting van de huidige parkeerplaats. De Backes zelf werd waarschijnlijk niet rechtstreeks getroffen door dit bouwproject. In 1963 werd naast de uitbreiding van de werktuigenberging een werktuigenberging gebouwd. De bouwster was een mevrouw Anna Wagner, die in de Altstraße woonde. [Deze schuur bestaat tegenwoordig niet meer.] Het erf tussen het oude schoolgebouw en de Backes verdween in 1976 met de bouw van de huidige brandweerkazerne. Zo ontstond het gebouwencomplex zoals we dat nu kennen. In 1977 en 1978 werd de DGH bovenop de brandweerkazerne gebouwd en verbonden met de oude school/burgemeesterskamer. In 1986 werd het DGH uitgebreid met de keuken en de serveerruimte. In 1991 werd de nooduitgang toegevoegd aan de achterkant in de richting van de parkeerplaats. In 2000 werd de lift toegevoegd. Veel van de genomen maatregelen hadden niets te maken met de Backes, maar veranderden niettemin het uiterlijk ervan. De Backes was nu geïntegreerd in een gebouwencomplex. Tegenwoordig wordt de Backes niet meer zo veel gebruikt als toen. Het behoudt echter zijn functie en mag niet verdwijnen (zoals in naburige dorpen is gebeurd).
Vertaald met DeepL (www.deepl.com).
Contact en routebeschrijving
