Grube San Fernando

Bijna 85 jaar lang leidde de San Fernando mijn een eigen leven op de Florz-Füsseberg ader. Pas na de reorganisatie van de ertsmijnbouw in het Siegerland na de Tweede Wereldoorlog en de daarmee gepaard gaande verandering van eigenaar werd het een gecombineerde operatie.

In 1855 verwierf mijnwerker Wilhelm Hähner, die lange tijd in Zuid-Amerikaanse mijnen had gewerkt, hier de mijnbouwrechten en noemde het mijngebied “San Fernando” ter herinnering aan zijn vroegere werkterrein. Hij stierf echter korte tijd later. H.D.F. Schneider, de latere stichter van Friedrichshütte, nam de mijnrechten in 1856 over van zijn erfgenamen en verwierf vervolgens naburige mijnvelden, die hij samenvoegde met San Fernando.

De mijnbouw vond aanvankelijk bovengronds plaats. Rond 1860 werd begonnen met de bouw van de diepe tunnel op de bodem van de vallei, die aanvankelijk werd gebruikt om de aders van San Fernando en Ziegenberg in het noordoosten te bereiken. Later werden er ook dwarssleuven gegraven in oostelijke richting. Aan het begin van de jaren 1920 had de tunnel een lengte van ongeveer 800 meter bereikt.

In het volgende jaar werd het 440 m-niveau bereikt en werden nieuwe, voorheen onbekende aders ontsloten. De vorige jaarlijkse productie van 20.000 ton werd verdubbeld en steeg tot 70.000 ton in 1913. De bovengrondse installaties moesten ook worden aangepast aan de toenemende productievolumes.

In 1922/23 werden nieuwe verwerkings- en roostinstallaties gebouwd in San Fernando. Het roostproces leidde tot aanzienlijke verbeteringen in het metaalgehalte. Het ijzergehalte van het ruwe erts was 30-32% en het mangaangehalte ongeveer 6%, maar door de gewichtsvermindering tijdens het roosteren stegen deze percentages tot respectievelijk ongeveer 50% en 10%. Bovendien had de gewichtsvermindering met bijna een derde een positief effect op de kosten van het verdere transport naar de smelterijen.

Deze gunstige ontwikkeling leidde ook tot de bouw van een nieuwe schacht, die in september 1928 in gebruik werd genomen. Het wikkelsysteem van de oude schacht I had het eindstadium van zijn mechanische capaciteit op het niveau van 600 meter bereikt. Voor de voortzetting van de ondergrondse werkzaamheden werd op dit niveau een extra blinde schacht opgezet, die werd afgezonken tot het niveau van 930 meter.

Schacht II werd aangelegd vanaf het oppervlak tot het laatste niveau in een cirkelvorm met een diameter van 4,20 meter. De schacht was bekleed met 25 cm dik metselwerk dat om de 5 meter was geschoord met stalen balken die op hun beurt met ankers aan de rots waren bevestigd. Dankzij deze solide constructie vertoonde de schacht geen tekenen van vervorming tijdens de gehele exploitatieperiode. Schacht II bereikte een diepte van 1002 meter vanaf de oppervlakte.

De San Fernando mijn trok de aandacht van experts vanwege verschuivingen in de ertsaders. In de loop van miljoenen jaren hebben tektonische processen geleid tot breuken in de rotsformaties, waarbij ertsaders ook werden onderbroken en verschoven. Als de breuken slechts enkele meters groot waren, vormden ze meestal geen groot probleem. San Fernando had echter een van de belangrijkste verschuivingen, die in 1922/23 in detail werd onderzocht door vooraanstaande Duitse geologen en onder deskundigen bekend staat als de “Malscheidbreuk”. Deze loopt door het mijnveld in zuidwestelijke richting en veroorzaakt een horizontale verplaatsing van het zuidelijke deel van de ader met 240 meter.

Na 1950 begon de rationalisatie van de ondergrondse activiteiten. Het doel was om de werkprocessen te mechaniseren en zo de extractievolumes aanzienlijk te verhogen. Ook de verwerkings- en brandinstallaties werden gemoderniseerd. De uitlaatgassen die bij het roosteren vrijkwamen, tastten het landschap decennialang aan; pas enkele jaren na de sluiting van de roostovens begonnen er weer bomen te groeien op de naburige hellingen van de Ziegenberg.

Om de bedrijfsprocessen zo efficiënt mogelijk te maken, werden er inspanningen geleverd om grote bedrijfseenheden te creëren. Naast de verbonden operatie met de Wolfmijn1) , werd een verbinding met de Große Burgmijn in Altenseelbach vanuit San Fernando besproken.

Na de Tweede Wereldoorlog waren de activiteiten hier niet hervat, maar de mijn had nog steeds grote ertsreserves. Er werd een verbindingsroute gereden langs het 600 meter hoge niveau, waarbij de basaltafzetting op de Malscheid werd omzeild. Na ongeveer 1,5 kilometer werd de aandrijving in 1960 weer stopgezet. Veranderende omstandigheden leidden tot de planning van een nieuwe schacht en transportsysteem in Altenseelbach, die nu gunstiger leken. De steeds groter wordende crisis in de ertswinning verhinderde uiteindelijk echter dat deze plannen werden gerealiseerd.

Met de bovengenoemde rationaliseringsinspanningen werd het jaarlijkse productievolume tegen het einde van de jaren 1950 verhoogd tot 200.000 ton, maar de mijnbouwindustrie in het Siegerland was ook niet opgewassen tegen de toenemende kostendruk op de wereldmarkt.

Omdat de ertsen uit het buitenland goedkoper waren dan de mangaanrijke ertsen uit Siegerland waar ooit vraag naar was geweest, ondanks de langere transportwegen, beperkten de smelterijen in het Ruhrgebied voortdurend de aankoop van binnenlandse ertsen, zodat de binnenlandse mijnbouw haar kosten niet langer kon dekken. Op 14 februari 1962 werd de laatste mijnploeg in San Fernando officieel beëindigd. In de 100-jarige geschiedenis van de mijn was in totaal 6 miljoen ton ruw erts gewonnen.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)